Sa­mut­sa­ring prob­le­ma sa transpor­ta­syon ang araw-a­raw na ti­ni­ti­is ng ma­ma­ma­yang Pi­li­pi­no la­lu­na sa pam­ban­sang ka­bi­se­ra. Pi­na­ka­li­taw di­to ang mga prob­le­ma ng tra­pik, si­kip ng mga kal­sa­da at ka­wa­lan ng sa­pat na pam­pub­li­kong sis­te­ma sa transpor­ta­syon na nag­du­du­lot ng ma­la­king ka­ba­wa­san sa ka­ni­lang ki­ta. La­lu­pa itong pi­na­la­la­la ng mga pa­ka­na ng mga na­kau­po sa po­der, na sa ka­lak­han ay su­mu­su­nod sa kap­rit­so ng ma­la­la­king ka­pi­ta­lis­ta.

Ayon sa isang pag-aa­ral noong 2012, na­ka­ti­rik nang abe­reyds na isang oras at anim na mi­nu­to kada araw ang isang pa­sa­he­ro sa Met­ro Ma­ni­la du­lot sa tra­pik. Katumbas ito ng 16 na araw sa isang taon. Tinatayang na­wa­wala sa kanya ang hanggang P100,000 na maaa­ri ni­yang ki­ta­in sa pa­re­hong pa­na­hon. Dahil dito, ipi­nag­­­­papalagay na na­wawalan ng P2.4 bil­yon ka­da araw ang eko­nom­ya ng ban­sa da­hil sa tra­pik. Sa pang­ka­la­ha­tan, umaa­bot sa 2% hang­gang 5% ang na­wa­wa­la sa gross do­mes­tic pro­duct da­hil di­to.

La­lo itong pi­na­la­la ng pag­da­mi ng mga pri­ba­dong sa­sak­yan sa daan du­lot ng ma­ba­ba­bang pau­tang ng mga bang­ko pa­ra sa pag­bi­li ng mga kot­se. Ti­na­ta­yang sa pa­na­hon ng rush hour, o oras ng pa­su­kan at la­ba­san ng mga emple­ya­do at mang­ga­ga­wa, dob­le ang bi­lang ng mga sa­sak­yan kum­pa­ra sa ka­ka­ya­han ng mga kalsada. Da­hil di­to, ma­hi­git dob­le ang haba ng pa­na­hong igi­nu­gu­gol ng mga kom­yu­ter sa bya­he.

Sa­man­ta­la, ku­lang na ku­lang ang mga mo­da ng pam­pub­li­kong transpor­ta­syo­n. Sa anim na sis­te­ma ng tren sa Met­ro Ma­ni­la na may ka­ha­ba­ang 246 ki­lo­met­ro, ma­hi­git 100% na ang co­nges­tion o sob­ra sa mga pa­sa­he­ro kum­pa­ra sa ka­ka­ya­han ng mga ba­gon ni­to.

Da­hil di­to, ma­ra­mi sa mga pa­sa­he­ro ang tu­ma­tang­ki­lik ng iba pang mo­da ng transpor­ta­syon tu­lad ng pri­ba­dong van at FX (o UV Express), at iba pa. Pinakahuli ri­to ang sis­te­ma ng ri­de-sha­ring o ba­yad na pa­ki­ki­sa­kay sa mga pri­ba­dong kot­se o mo­tor­sik­lo na pi­na­nga­nga­si­wa­an ng ma­la­la­king kum­pan­ya tu­lad ng Grab at Angkas. Ma­la­ki ang iniaa­sa ng mga pa­sa­he­ro sa mga mo­da na ito sa ka­ni­lang pang-a­raw-a­raw na pag­ko­kom­yut. Kung ka­ya na­man ma­la­ki ang ka­ni­lang dis­gus­to sa mga pa­ta­ka­ran ng na­kau­pong re­hi­men na nag­pa­pa­hi­rap, im­bes na nag­pa­pa­ga­an, sa ka­ni­lang bya­he.

Ka­bi­lang sa mga pa­ta­ka­rang ito ang re­gu­la­syon ng Land Transpor­ta­ti­on and Franchi­se Re­gu­la­tory Board na ili­mi­ta sa mga ter­mi­nal ang pag­sa­kay at pag­ba­ba ng mga pa­sa­he­ro ng UV Express. Ga­yun­din ang re­gu­la­syon ng Met­ro Ma­ni­la Deve­lop­ment Aut­ho­rity (MMDA) na ipag­ba­wal ang mga pampru­bin­syang bus sa EDSA, ang daan na tu­ma­ta­hi sa ma­ra­ming syu­dad sa Met­ro Ma­ni­la, pa­ra ili­mi­ta si­la sa mga ni­la­la­ngaw na ter­mi­nal sa mag­ka­bi­lang du­lo ng Kamaynilaan. Ang mga pa­ka­nang ito ay pa­hi­rap at dag­dag gas­tos sa ma­ra­ming pa­sa­he­ro. Pe­lig­ro­so rin ang mga ito la­lu­na sa ma­ta­tan­da at mga may ka­pan­sa­nan na umaa­sa sa di­rek­tang transpor­ta­syo­n.

Ang nagpapatuloy at lumalalang problema sa trans­portasyon ay malaking kabiguan ng rehimeng Duterte na seryosong isakatuparan ang pangmasang transportasyon para sa kapakinabangan ng mamamayan. Ang mga hak­banging ng rehimeng Duterte ay nagsisilbi lamang sa interes ng malalaking kapitalista laluna ang mga kum­panya sa langis, malalaking bangko, gumagawa ng mga kotse at pribadong sasakyan.

.